-
4.
urzęd. obowiązkowa dostawa nakładana na obywateli przez władzę -
[kontyŋgent] lub [kontyngent]
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Funkcjonowanie państwa
urzędy i ich funkcjonowanie -
- przymusowy kontyngent
- kontyngent pszenicy, wełny, zboża
- nałożyć/nakładać; oddać/oddawać, odstawić; ściągać kontyngent
-
- Co tak siedzisz? Żniwaście skończyli? - Jeszcze tylko nam staje pszenicy zostało, panie burmistrzu. I będzie koniec. - Kończyć, kończyć, bo kontyngent trzeba oddać. - Odda się, panie burmistrzu, tak jak nakaz jest.
źródło: NKJP: Wiesław Myśliwski: Widnokrąg, 1996
Pan Borowski wypłacił siostrom ordynarię krochmalnika w naturze, to jest wydał mąkę, kaszę, ziemniaki oraz kilka metrów materiału zdatnego na suknie i płaszcze. Materiał ów dostawał jako ekwiwalent za oddaną w powiecie wełnę, wyznaczoną w kontyngencie.
źródło: NKJP: Teresa Bojarska: Świtanie, przemijanie, 1996
Ale kiedy Niemcy zażądali od Nusena wysłania dodatkowego kontyngentu mężczyzn do obozu koło Węgrowa, Nusen wpisał ojca na listę.
źródło: NKP: Henryk Grynberg: Żydowska wojna, 1965
Zaopatrzenie w lekarstwa rozwiązano, nakładając kontyngenty na apteki i wytwórnie.
źródło: NKJP: Kazimierz Osmecki Iranek: Powołanie i przeznaczenie : wspomnienia oficera Komendy Głównej AK, 2004
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. kontyngent
kontyngenty
D. kontyngentu
kontyngentów
C. kontyngentowi
kontyngentom
B. kontyngent
kontyngenty
N. kontyngentem
kontyngentami
Ms. kontyngencie
kontyngentach
W. kontyngencie
kontyngenty
-
fr. contingent 'przypadająca na kogoś część daniny'
niem. Kontingent