strącić - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

strzelając do samolotu lub innego obiektu w powietrzu, spowodować, że on spadł

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Wojsko i wojna

broń

synonimy:

zestrzelić

	Gdy się dowiedziano, że to właśnie Mojżesz strącił nad Tarnowem niemiecki samolot, przyglądano mu się jak świętemu Jerzemu, który nagle uciekł z witraża parafialnego kościoła i zjawił się w naszej izbie. źródło: NKJP: Tadeusz Nowak: A jak królem, a jak katem będziesz, 1967
	- Halo, panowie! - przekrzykiwali się gorliwie - nasi rozbili sto czołgów niemieckich i strącili siedemdziesiąt samolotów. źródło: NKJP: Jan Józef Szczepański: Polska jesień, 1955
	Oczywiście bali się jak cholera. W każdej chwili mógł ich strącić pocisk ziemia-powietrze. źródło: NKJP: Jacek Dukaj: W kraju niewiernych, 2000
	Ale panu de Romet wybaczam wiele, bo pan de Romet jest lotnikiem i w czasie wielkiej wojny strącił wielu Niemców. źródło: NKJP: Stanisław Dygat: Jezioro Bodeńskie, 1946

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	strąciłem +(e)m strącił	strąciłam +(e)m strąciła	strąciłom +(e)m strąciło	strąciliśmy +(e)śmy strącili	strąciłyśmy +(e)śmy strąciły
2 os.	strąciłeś +(e)ś strącił	strąciłaś +(e)ś strąciła	strąciłoś +(e)ś strąciło	strąciliście +(e)ście strącili	strąciłyście +(e)ście strąciły
3 os.	strącił	strąciła	strąciło	strącili	strąciły

bezosobnik: strącono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		strąćmy
2 os.	strąć	strąćcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	strąciłbym bym strącił	strąciłabym bym strąciła	strąciłobym bym strąciło	strącilibyśmy byśmy strącili	strąciłybyśmy byśmy strąciły
2 os.	strąciłbyś byś strącił	strąciłabyś byś strąciła	strąciłobyś byś strąciło	strącilibyście byście strącili	strąciłybyście byście strąciły
3 os.	strąciłby by strącił	strąciłaby by strąciła	strąciłoby by strąciło	strąciliby by strącili	strąciłyby by strąciły

bezosobnik: strącono by

bezokolicznik: strącić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: strąciwszy

gerundium: strącenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: strącony

odpowiednik aspektowy: strącać

Rz_osobowy

+

strącić

+

CO

Zob. trącić