rozpaczliwy

Oszalałe matki próbowały ocalić potomstwo przed mordercami. [...] Kobiety padały na kolana. Usłyszałem rozpaczliwe krzyki.

źródło: NKJP: Małgorzata Saramonowicz: Sanatorium, 2005

Gaszycki schylił się i przycisnął dziecko ku sobie. - No, syneczku - powiedział - co ci jest? [...] Tomaszek pozwolił przygarnąć się, drżał jednak w ramionach ojca i wciąż wpatrywał się w niego tym samym rozpaczliwym spojrzeniem.

źródło: NKJP: Jerzy Andrzejewski: Noc i inne opowiadania, 2001

[...] wybrałem temat z dziedziny etyki. Uporałem się szybko i już miałem oddać pracę, gdy dostrzegłem rozpaczliwe znaki mego kolegi, że nie potrafi, że jest całkowicie bezradny i błaga o pomoc.

źródło: NKJP: Kazimierz Kowalski: Przemówił Torquemada, Trybuna Śląska, 2001-05-18

Wojna zastała ją w polskim poselstwie w Belgradzie. W pewnym momencie znalazła się w Ankarze, skąd słała rozpaczliwe listy, poszukując kogokolwiek z rodziny.

źródło: NKJP: Janina Kumaniecka: Saga rodu Słonimskich, 2003

Chłopiec, który zaślepiony łzami i jakimś olbrzymim zmartwieniem najwyraźniej niczego wokoło nie dostrzegał, był coraz bliżej, a jego płacz stawał się coraz rozpaczliwszy, po prostu nie do zniesienia.

źródło: NKJP: Marta Tomaszewska: Pan Tu i Pan Tam, 1986