parasolka - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

mały parasol damski lub dziecięcy

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Ubranie

ozdoby i dodatki

hiperonimy:

osłona

damska; chińska, japońska; automatyczna, składana; plażowa; mała; biała, czarna, czerwona, ...; kolorowa; połamana; otwarta, rozpostarta, zwinięta, złożona parasolka
parasolka w ręku
parasolki i kapelusze; torba i parasolka, torebka i parasolka
cień; koniec parasolki
rączka do parasolki, od parasolki
stojak na parasolki
dama, kobieta, pani, panienka z parasolką
trzymać nad kimś; otworzyć/otwierać, rozłożyć, rozpiąć, składać; gubić, zgubić parasolkę
osłonić/osłaniać kogoś; wywijać parasolką
schować się (przed słońcem) pod parasolkę
chodzić, spacerować z parasolką

	Niosła nad sobą tę rozpostartą parasolkę, chociaż ledwo mżyło, a w pewnej chwili powiedziała: - Wejdź pod parasolkę, bo zmokniesz. - I wychylając się spod tej parasolki: - Bliżej chodź. Pada ci na ramię. źródło: NKJP: Wiesław Myśliwski: Widnokrąg, 1996
	[...] panie wachlowały się chusteczkami i osłaniały parasolkami od palącego słońca [...]. źródło: NKJP: Jacek Dehnel: Lala, 2006
	Do mieszkania wtargnęła rozindyczona kobieta, czerwona z gniewu, agresywnie wymachując parasolką. źródło: NKJP: Tadeusz Kwiatkowski: Panopticum, 1995
	Na przydymionym skrawku mignął czubek bucika. Kraniec koronkowej sukni. Biała dłoń trzymająca parasolkę z rogową rączką. źródło: NKJP: Stefan Chwin: Hanneman, 1995
	[...] jechałem z przepisową prędkością jedną z ulic, gdy wtem zza drzewa wypadła nieznana mi kobieta, najwyraźniej z zamiarem rzucenia się pod koła. Zdołałem ją ocalić nagłym skrętem kierownicy, ona jednak, zamiast podziękować, zaczęła mi wygrażać parasolką i rzucać słowami powszechnie uznawanymi za obraźliwe. źródło: NKJP: Monika Piątkowska, Leszek Talko: Talki w wielkim świecie, 2002

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

Od: parasol