wydymać - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wydymałem +(e)m wydymał	wydymałam +(e)m wydymała	wydymałom +(e)m wydymało	wydymaliśmy +(e)śmy wydymali	wydymałyśmy +(e)śmy wydymały
2 os.	wydymałeś +(e)ś wydymał	wydymałaś +(e)ś wydymała	wydymałoś +(e)ś wydymało	wydymaliście +(e)ście wydymali	wydymałyście +(e)ście wydymały
3 os.	wydymał	wydymała	wydymało	wydymali	wydymały

bezosobnik: wydymano

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wydymajmy
2 os.	wydymaj	wydymajcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wydymałbym bym wydymał	wydymałabym bym wydymała	wydymałobym bym wydymało	wydymalibyśmy byśmy wydymali	wydymałybyśmy byśmy wydymały
2 os.	wydymałbyś byś wydymał	wydymałabyś byś wydymała	wydymałobyś byś wydymało	wydymalibyście byście wydymali	wydymałybyście byście wydymały
3 os.	wydymałby by wydymał	wydymałaby by wydymała	wydymałoby by wydymało	wydymaliby by wydymali	wydymałyby by wydymały

bezosobnik: wydymano by

bezokolicznik: wydymać

imiesłów przysłówkowy uprzedni: wydymawszy

gerundium: wydymanie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: wydymany

odpowiednik aspektowy: dymać

Rz_osobowy

+

wydymać

+

KOGO

Zob. dąć