gęś - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.a

ptak o dużym dziobie i palcach nóg połączonych błoną, wydający odgłos zwany gęganiem, żyjący dziko nad brzegami wód lub hodowany dla mięsa i pierza

CZŁOWIEK I PRZYRODA

Świat zwierząt

ptaki

CZŁOWIEK I PRZYRODA

Świat zwierząt

zwierzęta domowe i hodowlane

hiperonimy:

ptak

biała, dzika gęś
gęsi i indyki, gęsi i kaczki, gęsi i kozy, gęsi i krowy, gęsi i kury, gęsi i świnie
szyja; klucz, stado; gatunek; hodowla; tucz gęsi
gęś gęga
hodować; pasać, paść; skubać gęsi

	Dzika gęś matka z wielkim oddaniem opiekuje się pisklętami. Aż pewnego dnia – jakby w nią diabeł wstąpił – raptem zaczyna swoje dzieci dziobać, szturchać, głodzić i wypychać z gniazda! źródło: NKJP: Sonia Raduńska: Kartki z białego zeszytu, 2008
	Wstaje, gdy kogut zapieje. Karmi dwa psy, kury, gęsi, krowy i siedem świń. Prace gospodarcze zajmują mu resztę godzin. źródło: NKJP: Jarosław Sulikowski: Samotnik z wyboru, Gazeta Wrocławska, 2001-11-05
	Najodleglejsze wspomnienia Wacka łączyły się z łąkami wsi podlubelskiej Bystrzejowice, w której się urodził i gdzie jako dziecko wraz ze starszymi braćmi pasał gęsi i krowy bogatszych sąsiadów. źródło: NKJP: Maria Rutkiewicz: Znaki na murze, Polityka, nr 20, 1980
	U nas chowało się dużo gęsi, z przeznaczeniem na pierzyny, poduszki dla Jagody, Leonki, kiedy będą za mąż wychodziły. Do tego matka chciała, żeby miały puchowe, a na to trzeba gęsi a gęsi. źródło: NKJP: Wiesław Myśliwski: Traktat o łuskaniu fasoli, 2007

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

psł. *gǫsь 'gęś'