popłoch
-
atak nagłego strachu, w wyniku którego ludzie nie wiedzą, co mają robić, lub robią coś pod wpływem dużych emocji, tracąc nad sobą kontrolę i wywołując ogólne zamieszanie
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Stany psychiczne człowieka
emocje i uczucia -
- dziki, paniczny, wielki; nagły; prawdziwy; ogólny; zrozumiały popłoch
- popłoch wśród mieszkańców, wśród ludzi, wśród studentów; wśród rywali
- popłoch i zamieszanie
- popłoch ogarnął kogoś, panuje, zapanował gdzieś
- budzić, wywołać/wywoływać, wzbudzić/wzbudzać; siać, szerzyć popłoch
- wpaść/wpadać w popłoch
- biec, pierzchać, rzucić się do ucieczki, uciec/uciekać; opuścić/opuszczać coś; szukać czegoś; myśleć, pomyśleć w popłochu
-
Ludzie, zamiast walczyć z pożarem, rzucili się w dzikim popłochu do ucieczki. Pędzili przed siebie, a ogień, jakby czując uchodzącą zdobycz, szedł za nimi.
źródło: NKJP: Jan Dobraczyński: Święty miecz, 1996
Gdy na początku listopada gimnazjalista z Łodzi trafił do szpitala z podejrzeniem gruźlicy, rodzice uczniów wpadli w popłoch: czy nasze dzieci są bezpieczne, kto powinien je zbadać, jak atakują prątki?
źródło: NKJP: Paweł Walewski: Oporne prątki, Polityka, 2003-12-06
Problem jest zatem sztuczny, wydumany [...]. Co gorsza, wywołał popłoch wśród studentów - liczba podań o pozwolenie studiowania na drugim kierunku lawinowo wzrosła. Wszyscy chcą zacząć, zanim wejdzie w życie nowa ustawa.
źródło: NKJP: Piotr Dominiak: Fałszywy wątek, Dziennik Bałtycki, 2009-06-26
Wszystkie ptaki, łącznie z łabędziami, reagowały na lecącego pelikana jak na orła bielika - po prostu uciekały w popłochu! Zresztą się im nie dziwię, w locie ptak robi niesamowite wrażenie.
źródło: NKJP: (BAJ): Pelikan z eksportu, Dziennik Polski, 2005-04-21
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. popłoch
popłochy
D. popłochu
popłochów
C. popłochowi
popłochom
B. popłoch
popłochy
N. popłochem
popłochami
Ms. popłochu
popłochach
W. popłochu
popłochy
Inne uwagi
Zwykle lp
-
Rzeczownik odczasownikowy od dawnego przedrostkowego popłoszyć 'przerazić, przestraszyć'; zob. płoszyć
1479, Bańk