pukać

Za plecami Dzidzi słychać szum, klasa buntuje się przeciw wyrwaniu Dzidzi i uspokaja się dopiero, kiedy ta ostatnia, już spod tablicy, kładzie palec na ustach, pokazując im, że w porządku. Zmora puka parę razy w stolik: Cisza!

źródło: NKJP: Zofia Chądzyńska: Przez ciebie, Drabie!, 1969

Nie zdążyłem odpowiedzieć, bo oddziałowy zabrał Stroopa na spacer. Schielke chodził, pukając drewniakami po asfalcie celi, i milczał. Ja także.

źródło: NKJP: Kazimierz Moczarski: Rozmowy z katem, 1977

Wiatr rusza drzwiami, prześlizguje się przez wszystkie szpary, puka do okna kroplami deszczu albo nagle przysłania dachy płachtą śniegu, lecącą z daleka i jakby porwaną z ziemi.

źródło: NKJP: Andrzej Bobkowski: Szkice piórkiem: (Francja 1940-1944), 1957

Pukali w mur. Oddzieleni ledwo ścianką, oddaleni o krok wstrzymywali oddech w zupełnej ciszy i w jakimś strasznym jasnowidzeniu krążyli koło ofiar przyciągani ich obecnością.

źródło: NKJP: Bogdan Wojdowski: Chleb rzucony umarłym, 1971

Mężczyzna przerwał mu głośnym pukaniem w deskę konfesjonału. - Wiedz - powiedział po chwili - że trudne wybory nie są mi pierwszyzną. Grzeszysz pychą, mniemając, że się ich ulęknę

źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski, Narrenturm, 2002