zachwyt - Wielki słownik języka polskiego PAN

stan psychiczny kogoś, kto coś podziwia

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

emocje i uczucia

absolutny, bałwochwalczy, bezbrzeżny, bezkrytyczny, nadmierny, przesadny, nieopisany; nabożny, największy, najwyższy, niebiański, niekłamany, prawdziwy, szczególny, szczery, wielki; rosnący; dziecięcy, dziecinny; estetyczny, miłosny; chwilowy; nagły; głośny; nieustający, nieustanny; skrywany, ukrywany; nieukrywany; powszechny zachwyt
zachwyt dla natury
zachwyt nad filmem, nad książką; nad poezją, nad sztuką; nad grą; nad harmonią czegoś, nad pięknem krajobrazu, natury...; nad przyrodą, nad światem, nad życiem; nad Polską
pełen zachwytu
nie kryć; słuchać; nie szczędzić zachwytu
budzić, wzbudzić / wzbudzać, wywołać; odczuć / odczuwać; opisać; pamiętać; podzielać; słyszeć; udawać; ukryć / ukrywać, wyrazić / wyrażać zachwyt
cmokać, jęknąć, krzyczeć, piać, piszczeć, płakać, westchnąć, wyć, zapiać, zawyć; klaskać, mlaskać; oniemieć, oszaleć, szaleć; mdleć, omdlewać; rozpłynąć się / rozpływać się, nie posiadać się, nie móc wyjść z zachwytu
popaść/popadać, wpaść/wpadać; wprawić w zachwyt
patrzeć; mówić, opowiadać, powiedzieć coś, powtórzyć, rzec, szeptać, westchnąć; słuchać; cmokać, klaskać, mlaskać; spojrzeć z zachwytem
przystanąć; zamierać w zachwycie

	[...] największy geniusz wszechczasów, cudowne dziecko – Mozart. Jego muzyka wprawia mnie w stan niebiańskiego zachwytu. źródło: NKJP: Antoni Libera: Madame, 2003
	Sytuacji granicznej można doświadczyć wtedy, gdy przeżywamy zachwyt, patrząc ze szczytów górskich na doliny [...]. źródło: NKJP:Józef Życiński : Ziarno samotności, 1997
	Natalia patrzyła z zachwytem na tak piękną kuchnię, jakiej nie widziała jeszcze nigdy. źródło: NKJP: Ariadna Lewańska: Sonata dla Natalii, 1996
	[...] rodzice mogą nie tylko wyjaśniać prawa przyrody, ale także powinni uczyć swoje pociechy zachwytu nad pięknem otaczającego świata i wskazywać na jego Stwórcę. źródło: NKJP: Jadwiga Sendor, Henryk Kuczaj: Rodzinna turystyka, Wychowawca, 2006-06
	Nie dbamy o sposób wyrażania naszych myśli i przeżyć, nie zwracamy uwagi na gesty, na sposób jedzenia czy witania się. A przecież elegancja duchowa to zarazem przejaw naszego zachwytu dla życia. źródło: NKJP: Maria Szyszkowska, W poszukiwaniu sensu życia: po co nam filozofia, 1997

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

Rz_ososbowy	+	zachwyt	+	(nad KIM/CZYM)
Rz_osobowy	+	zachwyt	+	(dla KOGO/CZEGO)

Zob. zachwycić