-
2.
pot. duża grupa ludzi -
ATEMATYCZNY
-
Wszystko ładnie jest na razie i pewnie ładnie będzie dalej, eleganckie wesele z wodzirejem, spokojnie się bawi naród, grzecznie i po pańsku [...].
źródło: NKJP: Edward Stachura: Się, 1988
Na pogrzebie to było narodu, cały Wrzosów i jeszcze z okolic. Ludzie stali aż na drodze.
źródło: NKJP: Maria Nurowska: Panny i wdowy: czyściec, 1993
[...] trzymam dla was miejsce, bo tu kupa narodu.
źródło: NKJP: Dariusz Chętkowski z uczniami: Ostatni weekend, 2007
Tyle narodu zemknęło na Zachód, że zaczyna się tam robić ciasno.
źródło: NKJP: Mirosława Sędzikowska: Eus, deus, kosmateus, 2008
Stoki narciarskie wypełnią się narodem i wrzaskiem przeniesionym ze szkolnych korytarzy i już dorośli mają nerwy w obcowaniu z naturą. Dzieci, które nie wyjechały nigdzie, będą smutne i znudzone.
źródło: NKJP: Piotr Wąsikowski: Czarodziejskie ferie, Słowo Polskie Gazeta Wrocławska, 2005-01-16
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. naród
narody
D. narodu
narodów
C. narodowi
narodom
B. naród
narody
N. narodem
narodami
Ms. narodzie
narodach
W. narodzie
narody
Inne uwagi
Zwykle lp
-
psł. *narodъ 'to, co się narodziło, urodziło, obrodziło'
Forma prasłowiańska jest rzeczownikiem odczasownikowym od przedrostkowego *naroditi 'urodzić'; pierwotne znaczenie 'narodzenie', stąd 'to, co się narodziło, urodziło', z czego dalsze znaczenia (Bor).