argument - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

książk. fakt przemawiający za czymś

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

wytwory działań intelektualnych człowieka

koronny, skuteczny argument; merytoryczne, racjonalne, rzeczowe; mocne, przekonujące; demagogiczne, populistyczne argumenty
argument sceptyków, zwolenników czegoś; argumenty krytyków, oponentów, przeciwników; obrony, opozycji, oskarżenia
argument przeciw tezie, że...
argument na poparcie czegoś
argument za budową, za likwidacją, za wprowadzeniem, za utworzeniem czegoś
argument w dyskusji, w negocjacjach, w sporze
argumenty i apele, argumenty i dowody, argumenty i kontrargumenty; racje i argumenty
siła argumentów
głuchy na argumenty
argument pada; argumenty (nie) przekonują kogoś, przemawiają za czymś
dostarczyć/dostarczać, używać; słuchać argumentów
dać/dawać, przedstawić/przedstawiać, przytaczać, wysuwać argumenty
posługiwać się, szermować argumentem
użyć czegoś jako argumentu
podawać coś jako argument
argument na korzyść kogoś, na rzecz czegoś

Wysuwano argument, że o ile początkowo, w atmosferze redukującej, sole żelazawe były łatwo i powszechnie dostępne, uległy one utlenieniu po pojawieniu się tlenu w atmosferze.

źródło: NKJP: Grzegorz Bartosz: Druga twarz tlenu, 1995

SB doskonale wiedziało, jakiego typu argumenty mogą trafić do polskiego duchowieństwa.

źródło: NKJP: Adam Michnik: Między Panem a Plebanem, 1995

Mądrala profesorek, który zbijał argumenty chłopskich liderów, przyznał nieopatrznie, że pracował przy modernizacji płockich zakładów.

źródło: NKJP: Artur Baniewicz: Drzymalski przeciw Rzeczpospolitej, 2004

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	argument	argumenty
D.	argumentu	argumentów
C.	argumentowi	argumentom
B.	argument	argumenty
N.	argumentem	argumentami
Ms.	argumencie	argumentach
W.	argumencie	argumenty

Składnia

+

argument

+

za CZYM

Pochodzenie

łac. argumentum