irytujący - Wielki słownik języka polskiego PAN

wprawiający w stan rozdrażnienia

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

emocje i uczucia

irytujący banał, dźwięk, głos, odblask, odgłos, nawyk, tik, ton, zwyczaj; irytująca cecha, dokładność, kokieteria, maniera, przymilność; irytujące milczenie, oświetlenie, pytanie, uproszczenie, zachowanie; irytujące błędy, dłużyzny, uwagi
irytujący dla odbiorcy
dziwny i irytujący, intrygujący i irytujący, męczący i irytujący, niepotrzebny i irytujący, nudny i irytujący, nużący i irytujący, przesadny i irytujący, żałosny i irytujący
bardzo, coraz bardziej, dość, lekko, wyjątkowo, skrajnie irytujący

	Miał irytujący zwyczaj ściszania głosu tak, że słuchający nie śmieli oddychać, by nie uronić słowa. źródło: NKJP: Iwona Surmik: Talizman złotego smoka, 2002
	Żądam porządnych meldunków! - zapiszczał swoim irytującym głosikiem Kopacz. źródło: NKJP: Grzegorz Mathea: IV Rzeczpospolita, 2005
	Jest specjalistą od pytań wprawiających w konfuzję. Na przykład ze względu na absurdalną drobiazgowość [...]. Bywa przez to irytujący. źródło: NKJP: Piotr Legutko: Sztuka debaty, czyli jak się nie dać, 2009
	[...] nieraz pytano mnie na towarzyskich zebraniach, dlaczego jestem smutny. Pytanie irytujące, bo smutny, owszem, bywałem, ale niekoniecznie wtedy. źródło: NKJP: Stanisław Mrożek: Jak zostałem filmowcem, 1975

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Zob. irytować