wściec - Wielki słownik języka polskiego PAN

pot. wzbudzić w kimś niepohamowany gniew i wielką złość

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

emocje i uczucia

Zaczął oglądać moje papiery i zażądał kary 15 franków. Tak mnie to wściekło - do tego spieszyłem się - że wyrwałem mu z rąk moje papiery.

źródło: NKJP: Andrzej Bobkowski: Szkice piórkiem, 1957

Trochę mnie to wściekło, że czyta w łóżku.

źródło: NKJP: Tomasz Kwaśniewski: Dziennik ciężarowca, 2007

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wściekłem +(e)m wściekł	wściekłam +(e)m wściekła	wściekłom +(e)m wściekło	wściekliśmy +(e)śmy wściekli	wściekłyśmy +(e)śmy wściekły
2 os.	wściekłeś +(e)ś wściekł	wściekłaś +(e)ś wściekła	wściekłoś +(e)ś wściekło	wściekliście +(e)ście wściekli	wściekłyście +(e)ście wściekły
3 os.	wściekł	wściekła	wściekło	wściekli	wściekły

bezosobnik: wścieknięto

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		wścieknijmy
2 os.	wścieknij	wścieknijcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	wściekłbym bym wściekł	wściekłabym bym wściekła	wściekłobym bym wściekło	wścieklibyśmy byśmy wściekli	wściekłybyśmy byśmy wściekły
2 os.	wściekłbyś byś wściekł	wściekłabyś byś wściekła	wściekłobyś byś wściekło	wścieklibyście byście wściekli	wściekłybyście byście wściekły
3 os.	wściekłby by wściekł	wściekłaby by wściekła	wściekłoby by wściekło	wściekliby by wściekli	wściekłyby by wściekły

bezosobnik: wścieknięto by

bezokolicznik: wściec

imiesłów przysłówkowy uprzedni: wściekłszy

gerundium: wścieknięcie

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: wściekać

Rz_nieżywotny	+	wściec	+	KOGO
(to), że ZDANIE	+	wściec	+	KOGO

psł. *vъz-tekti 'biegać, uciekać (w szale)' , 'zachorować na wściekliznę; wpaść we wściekłość, w furię, szał'