-
2.
trudność lub przeszkoda -
ATEMATYCZNY
-
- czynić, robić komuś wstręty
- zrobić coś bez większych wstrętów
-
W zdecydowanej większości sklepów i straganów Czeskiego Cieszyna bez większych wstrętów sprzedawcy przyjmą od nas złotówki, ale usługa kosztuje.
źródło: NKJP: Mirosław Łukaszuk: Z odkurzaczem przez Olzę, Trybuna Śląska, 2002-02-07
Przeproszę bratową, że jej robiłam wstręty co do tego mieszkania, że niby ona na pieniądze tylko łasa, i w ogóle.
źródło: NKJP: Sławomir Shuty: Cukier w normie z ekstrabonusem, 2005
Straż zamkowa przepuszczała Ludwika, nie czyniąc mu żadnych wstrętów, nie bacząc na jego marny stan bakałarza, albowiem znany był w całym mieście z uczciwych obyczajów i cieszył się poważaniem.
źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Uczeń czarnoksiężnika, 2003
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. wstręt
wstręty
D. wstrętu
wstrętów
C. wstrętowi
wstrętom
B. wstręt
wstręty
N. wstrętem
wstrętami
Ms. wstręcie
wstrętach
W. wstręcie
wstręty
Inne uwagi
Zwykle lm
-
Rzeczownik oparty na czasowniku ws-trącić 'obalić, odepchnąć, odeprzeć, odtrącić' (XV-XVII w.), z dawnym przedrostkiem wz- < psł. *vъz-. W staropolszczyźnie także w znaczeniu 'zakwestionować, wyrazić sprzeciw'.
Zob. trącić