sprostać - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

poradzić sobie z jakąś trudną sytuacją

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

Większość emigrujących nie sprosta wszystkim zagrożeniom i padnie po drodze, część jednak osiągnie sukces.

źródło: NKJP: Marcin Ryszkiewicz: Przepis na człowieka, 1996

Indianie nie mogli sprostać atakom tak licznej i doskonale uzbrojonej armii, wspieranej w dodatku siejącymi śmierć i grozę armatami.

źródło: NKJP: Zbigniew Teplicki: Wielcy Indianie Ameryki Północnej, 1994

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	sprostałem +(e)m sprostał	sprostałam +(e)m sprostała	sprostałom +(e)m sprostało	sprostaliśmy +(e)śmy sprostali	sprostałyśmy +(e)śmy sprostały
2 os.	sprostałeś +(e)ś sprostał	sprostałaś +(e)ś sprostała	sprostałoś +(e)ś sprostało	sprostaliście +(e)ście sprostali	sprostałyście +(e)ście sprostały
3 os.	sprostał	sprostała	sprostało	sprostali	sprostały

bezosobnik: sprostano

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		sprostajmy
2 os.	sprostaj	sprostajcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	sprostałbym bym sprostał	sprostałabym bym sprostała	sprostałobym bym sprostało	sprostalibyśmy byśmy sprostali	sprostałybyśmy byśmy sprostały
2 os.	sprostałbyś byś sprostał	sprostałabyś byś sprostała	sprostałobyś byś sprostało	sprostalibyście byście sprostali	sprostałybyście byście sprostały
3 os.	sprostałby by sprostał	sprostałaby by sprostała	sprostałoby by sprostało	sprostaliby by sprostali	sprostałyby by sprostały

bezosobnik: sprostano by

bezokolicznik: sprostać

imiesłów przysłówkowy uprzedni: sprostawszy

gerundium: sprostanie

Rz_osobowy

+

sprostać

+

CZEMU

Z przedrostkiem s- od dawnego prostać.
Zob. prosty