oklaski - Wielki słownik języka polskiego PAN

klaskanie w dłonie wyrażające uznanie

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

zachowania emocjonalne

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

zwroty grzecznościowe i zachowania akceptowane społecznie

burzliwe, długie, duże, entuzjastyczne, frenetyczne, głośne, gorące, gromkie, huczne, radosne, rzęsiste, spontaniczne, umiarkowane, wielkie, żywe; nieśmiałe, pojedyncze oklaski
burza, fala, grzmot, huragan, salwy, szum, wybuch oklasków
oklaski przerywają wykład, przemówienie, wystąpienie...
dostać, zebrać oklaski
nagrodzić/nagradzać, powitać, przyjąć/przyjmować, przywitać, witać kogoś/coś oklaskami; ktoś żegnany oklaskami
czekać na oklaski

	Oklaski, którymi nagrodzono mój występ, nie były może owacyjne [...], lecz szczere i pełne respektu. źródło: NKJP: Antoni Libera: Madame, 1998
	Prymas był witany przez mieszkańców grodu Kraka niezwykle serdecznie. Pozdrowieniom, oklaskom i rzucaniu kwiatów nie było końca. źródło: NKJP: TOMI; PAP: Procesja św. Stanisława, Super Express, 2006
	Ostatnie przedstawienie „Dziadów” 30 stycznia 1968 roku, wielokrotnie przerywane oklaskami, kończy się manifestacją przed pomnikiem Mickiewicza. źródło: NKJP: Roman Pawłowski: Anielskie skrzydła poszły z dymem, Gazeta Wyborcza, 1996-11-16
	Zapasiewicz, żegnany oklaskami, zmierza do wyjścia [...]. źródło: NKJP: Antoni Kawczyński: Teatr ogromny, Mazowieckie To i Owo, 2005-02-26
	[...] oklaski rozlegały się na sali jeszcze wielokrotnie [...]. źródło: NKJP: VII Aukcja Wielkiego Serca, Dziennik Polski, 1998-10-26

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: p3

Zob. klaskać