-
2.
główna część zdania wyrażona osobową formą czasownika, informująca co robi podmiot, jakiemu podlega procesowi lub w jakim się znajduje stanie -
Używane jako składnik wieloczłonowych terminów językoznawczych, np. orzeczenie imienne , orzeczenie modalne .
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język -
- orzeczenie proste, złożone; czasownikowe, imienne, modalne
- grupa orzeczenia
-
Lepiej jest pisać pełnymi zdaniami, zawierającymi podmiot i orzeczenie.
źródło: NKJP: Sławomir Dąblewski: Dobre maniery w biznesie, Gazeta Ubezpieczeniowa, 2007-10-30
W większości języków istnieją zdania, które można podzielić na podmiot, orzeczenie i dopełnienie, choć często typowe zdanie nie zawiera ich wszystkich, lub zawiera w formie złączonej, np. informacje o podmiocie mogą być zawarte w końcówce czasownika.
źródło: NKJP: RibotBOT: Język (mowa): Wikipedia.pl, 2009-05-22
[...] orzeczenie imienne to taki rodzaj orzeczenia złożonego, którego pierwszym członem (tzw. łącznikiem) jest któraś z form czasowników być, stać się, zostać; drugi, dopełniający człon zwie się orzecznikiem [...].
źródło: NKJP: Jan Miodek: Spokojnie, to nie epidemia!, Dziennik Zachodni, 2003-12-23
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: n2
liczba pojedyncza liczba mnoga M. orzeczenie
orzeczenia
D. orzeczenia
orzeczeń
C. orzeczeniu
orzeczeniom
B. orzeczenie
orzeczenia
N. orzeczeniem
orzeczeniami
Ms. orzeczeniu
orzeczeniach
W. orzeczenie
orzeczenia
-
Zob. rzec