antagonista - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

książk. ktoś, kto występuje przeciw innej osobie w jakimś sporze

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia osób wchodzących w relacje międzyludzkie

	synonimy:	adwersarz oponent przeciwnik
	antonimy:	zwolennik

Cytaty

Miewał zawsze wielu antagonistów. Pod koniec lat 40. ostro atakowali go młodzi, marksizujący poeci za „estetyzm” i konserwatywne gusty, a w gruncie rzeczy za surową ocenę ich kiepskich wierszy.

źródło: NKJP: Ryszard Matuszewski: Alfabet : wybór z pamięci 90-latka, 2004

W końcu czerwca 1847 r. obaj antagoniści pogodzili się i nawiązali nawet wyjątkowo przyjacielską współpracę.

źródło: NKJP: Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki,1999

Nadzieje na spełnienie marzeń grupy Polaków zagrzewanych przez Mickiewicza zdawały się realne, ponieważ w północnych Włoszech Austriacy ponosili porażki. Werbunek przebiegał z trudem, bo antagoniści Mickiewicza - Jełowiecki i Orpiszewski - przeszkadzali w tym i dążyli do jak najszybszego pozbycia się z Rzymu Legionu i jego twórcy.

źródło: NKJP: Marek Borucki: Polacy w Rzymie: od czasów Mieszka I do Jana Pawła II, 1995

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	antagonista	antagoniści	ndepr
M.	antagonista	antagonisty	depr
D.	antagonisty	antagonistów
C.	antagoniście	antagonistom
B.	antagonistę	antagonistów
N.	antagonistą	antagonistami
Ms.	antagoniście	antagonistach
W.	antagonisto	antagoniści	ndepr
W.	antagonisto	antagonisty	depr

Składnia

	+	antagonista	+	(KOGO)
	+	antagonista	+	(CZYJ)

Pochodzenie

internac.

ang. antagonist

fr. antagoniste

niem. Antagonist

z łac. antagōnista

Od: gr. antagōnistḗs 'przeciwnik, rywal'.