zwolennik - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

osoba, która popiera jakąś osobę

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia osób wchodzących w relacje międzyludzkie

	synonimy:	adherent stronnik
	antonimy:	adwersarz antagonista oponent przeciwnik

Połączenia

absolutny; aktywny; bezkrytyczny, konsekwentny, szczery, zdecydowany; wielki; fanatyczny, gorący, gorliwy, zadeklarowany, zagorzały, zażarty; umiarkowany; główny zwolennik; radykalni, zaciekli, zatwardziali; rozczarowani; liczni; dawni, dotychczasowi; ewentualni; młodzi; amerykańscy, izraelscy... zwolennicy
zwolennik króla, królowej; generała, premiera; Arystotelesa; Jaruzelskiego, Piłsudskiego...; Hitlera, Pinocheta...
zwolennik i wyznawca; zwolennicy i kontynuatorzy, zwolennicy i propagatorzy, zwolennicy i przeciwnicy, zwolennicy i sympatycy, zwolennicy i wrogowi
argumenty, głos, opinie, poglądy, wypowiedzi; demonstracje; liczba; część, połowa, większość; armia, grono, grupa, krąg, rzesze, siła, tłum, tysiące; obóz zwolenników
zwolennicy wygrali, zwyciężyli
szukać zwolennika
mieć; pozyskać, zdobywać, znaleźć/znajdować, zyskać/zyskiwać; tracić zwolennika
być, pozostać zwolennikiem
należeć do zwolenników

Cytaty

	Józef Beck, [...] zaprzysięgły zwolennik Józefa Piłsudskiego z pokolenia legionistów, [...] został mianowany ministrem spraw zagranicznych [...]. źródło: NKJP: Waldemar Michowicz: Historia dyplomacji polskiej, 1995
	Przywiezieni do Tbilisi z prowincji fanatyczni zwolennicy prezydenta rozgromili opozycję. źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: TRIUMWIROWIE, Gazeta Wyborcza, 1992-02-06
	Kazimierz Bieliński, należał do zwolenników króla Augusta II, zwłaszcza od 1702 roku, kiedy to właśnie z rąk tego monarchy zaczął otrzymywać wysokie stanowiska państwowe [...]. źródło: NKJP: Maria Irena Kwiatkowska, Marek Kwiatkowski, Krzysztof Wesołowski: Znane i nieznane : rezydencje, ludzie, wydarzenia, 2001
	Po śmierci Dawida Salomon krwawo rozprawił się z Adoniaszem i jego zwolennikami. źródło: NKJP: Witold Tyloch: Dzieje ksiąg Starego Testamentu : szkice z krytyki biblijnej, 19810

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	zwolennik	zwolennicy	ndepr
M.	zwolennik	zwolenniki	depr
D.	zwolennika	zwolenników
C.	zwolennikowi	zwolennikom
B.	zwolennika	zwolenników
N.	zwolennikiem	zwolennikami
Ms.	zwolenniku	zwolennikach
W.	zwolenniku	zwolennicy	ndepr
W.	zwolenniku	zwolenniki	depr

Składnia

	+	zwolennik	+	(KOGO)
	+	zwolennik	+	(CZYJ)

Pochodzenie

Od st.pol. zwolić 'wyratować, ocalić; wyrazić zgodę, przystać na coś', z czeskiego 'wybrać,
przeznaczyć na coś'. Kontynuuje psł. *sъ-voliti 'wyrazić swą wolę, pozwolić, zezwolić'