-
1.
krótkie zakończenie jakiegoś tekstu, często zaskakujące lub dowcipne, uwydatniające jakiś sens -
- rzadziej puenta
-
[płenta]
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Działalność intelektualna człowieka
wytwory działań intelektualnych człowieka -
- celna, dziwna, niespodziewana, zaskakująca pointa
- pointa dowcipu, felietonu, książki, reportażu, utworu, wykładu, wywiadu...
-
To była dobra zabawa. Żywa reakcja publiczności, kwitująca dowcipne pointy gromkimi wybuchami śmiechu.
źródło: NKJP: Danuta PAROL: Kabaretowy maraton, Echo Dnia, 2005-04-02
Szamil nie zapominał też o rozmówcy, nie pozwalał, by choć na chwilę stracił ciekawość, czy, uchowaj Boże, może się znudził. Celnie rzucał pointy, powiedzonka, których zdawał się mieć całe tuziny na wszelkie okazje.
źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Wieże z kamienia, 2004
W tym miejscu trzeba się zatrzymać, żeby nie zdradzić pointy książki, która, trzeba przyznać, jest dość przewrotna.
źródło: NKJP: Marcin Nowak, Golas z falbankami, Gazeta Wyborcza,1998-10-02
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. pointa
pointy
D. pointy
point
C. poincie
pointom
B. pointę
pointy
N. pointą
pointami
Ms. poincie
pointach
W. pointo
pointy
-
fr. pointe 'ostre zakończenie'
z p.-łac. puncta 'śmiertelny cios szpadą'