-
1.
krótkie zakończenie jakiegoś tekstu, często zaskakujące lub dowcipne, uwydatniające jakiś jego wcześniej ukryty sens -
[płenta]
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Działalność intelektualna człowieka
wytwory działań intelektualnych człowieka -
- błyskotliwa, celna, ciekawa, dobra, doskonała, efektowna, kapitalna, mocna, nieoczekiwana, optymistyczna, piękna, smutna, świetna, trafna, wyrazista, zabawna, zaskakująca, znakomita, żartobliwa puenta
- puenta filmu, wiersza
- zdradzać puentę
- kończyć się puentą
- dojść, zmierzać do puenty
-
Lekarz pyta babę: „Co pani jest? A baba na to: krawcowa”. Kanon określa, że w tym miejscu dowcip się kończy. Padła puenta, koniec, należy zacząć się śmiać.
źródło: NKJP: Monika Frenkiel: Układałem puzzle, Gazeta Krakowska, 2005-06-10
Nie było mu do śmiechu, więc się pocieszał żarcikami. Przeważnie pamiętał tylko ich puenty, na przykład: „A ja jestem łoś. Po prostu łoś!”
źródło: NKJP: Piotr Siemion: Finimondo: komedia romantyczna, 2004
Autor odczytywał swe utwory, z których jedne chwytały za serce, budząc refleksje nad przemijaniem, a inne rozbawiały trafnymi puentami, wynikającymi z obserwacji ułomnej, ludzkiej natury.
źródło: NKJP: (RAV): Od Homera do księdza Godawy, Dziennik Polski, 2005-05-19
Zgadzam się z tym, co napisała. Żałuję tylko, że brak w tym tekście puenty. A puenta może być taka, że oto mamy wolny rynek i jak to na rynku, wszystko można kupić i sprzedać, ale trzeba zapłacić. No i płacimy.
źródło: NKJP: Jarosław Bińczyk, Gazeta Wyborcza, 1997-03-17
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. puenta
puenty
D. puenty
puent
C. puencie
puentom
B. puentę
puenty
N. puentą
puentami
Ms. puencie
puentach
W. puento
puenty
-
fr. pointe 'ostre zakończenie'
z p.-łac. puncta 'śmiertelny cios szpadą'