-
2.
głośne wymówienie wyrazu lub krótkiego zdania -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język
mówienie -
- donośny, głośny, gromki, potężny; chóralny, powitalny, radosny, triumfalny, zgodny; dramatyczny, dziki, gniewny, ostrzegawczy, zdumiony; bojowy, wojenny okrzyk
- okrzyk niedowierzania, oburzenia, podziwu, powitania, radości, tryumfu, zachwytu, zdumienia, zdziwienia; zwycięstwa; dowódcy, tłumów
- okrzyk "bagażowy!", "hurra!", "niech żyje!", "pali się!"...
- okrzyki i gwizdy, okrzyki i groźby, okrzyki i oklaski, okrzyki i śmiechy, okrzyki i wiwaty
- okrzyki mieszały się
- odpowiedzieć, zakończyć okrzykiem
-
Nie było okrzyków nacjonalistycznych, tylko antykomunistyczne.
źródło: NKJP: Kogo tropi policja po podpaleniu synagogi, Gazeta Wyborcza, 1997-03-04
Przy tradycyjnych okrzykach „Precz z komuną”, wybuchach petard i wyciu syren związkowcy przemaszerowali z placu Daszyńskiego pod ratusz [...].
źródło: NKJP: IB: Petardy i syreny, Trybuna Śląska, 2004-06-19
Przemówienia kończył okrzykiem: „Niech żyje niepodległość!”, „Niech żyje Ameryka!”, „Śmierć półwyspiarzom!”.
źródło: NKJP: Andrzej Chwalba: Historia Powszechna. Wiek XIX, 2008
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. okrzyk
okrzyki
D. okrzyku
okrzyków
C. okrzykowi
okrzykom
B. okrzyk
okrzyki
N. okrzykiem
okrzykami
Ms. okrzyku
okrzykach
W. okrzyku
okrzyki
-
Rzeczownik odczasownikowy od przedrostkowego okrzyczeć; zob. krzyczeć