ironia
-
wyrażanie pewnego znaczenia w ten sposób, że mówi (pisze się) się coś odwrotnego, a odbiorca z doboru słów, a także np. z barwy głosu ma wywnioskować, co w rzeczywistości myśli nadawca
-
[irońja]
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Ocena i wartościowanie
wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia -
- bezlitosna, bolesna, cierpka, cięta, gorzka, jadowita, kąśliwa, okrutna, pogardliwa, złośliwa, zimna, zjadliwa; prawdziwa; jawna, wyraźna; głęboka, silna; chłodna; cienka; ciepła, delikatna, dobroduszna, dobrotliwa, dyskretna, leciutka, lekka, łagodna, pobłażliwa, subtelna, sympatyczna, żartobliwa, życzliwa; smutna, tragiczna; gombrowiczowska; wyszukana; pewna, szczególna ironia; nieukrywana; skrywana, ukryta; zamierzona ironia
- dawka, doza; błysk, grymas, iskierki; nuta, nutka, odcień; cień, odrobina, szczypta, ślad; granica; zmysł ironii
- ironia w głosie, w oczach
- pełen; niepozbawiony ironii
- podszyty, zabarwiony ironią
- ironia brzmi, zabrzmiała
- nie kryć ironii
- dostrzec, wyczuć, zauważyć, zrozumieć; ukryć/ukrywać ironię
- coś ocieka ironią
- mówić, pisać bez ironii
- dodać; mówić, odpowiedzieć/odpowiadać, rzec, powiedzieć, stwierdzić/stwierdzać, zapytać; mruknąć; pisać; pomyśleć; patrzeć; uśmiechnąć się/uśmiechać się z ironią
-
- Ty wiesz lepiej, ty wykładasz na Sorbonie - odrzekł z lekką ironią - ja jestem tylko prostym historykiem.
źródło: NKJP: Maria Nurowska: Rosyjski kochanek, 1996
– No, to mi się podoba! Ekspansywny biznes we wsi Głucha. – Nina nawet nie próbowała ukryć ironii w głosie.
źródło: NKJP: Joanna Szymczyk: Ewa i złoty kot , 2004
Krysia twardo broniła swojej indywidualności, również w konfrontacji z wyjątkowo ekspansywnym życiowo ojcem. Przypatrywała się życiu wnikliwie, ale z dystansem, z odrobiną ironii.
źródło: NKJP: Dorota Mycielska: Z Kresów do Wielkopolski. Wańkowicze w Jerce , 2002
Z tych właśnie nieszczęsnych zesłańców i więźniów Gułagu, zwolnionych na mocy „amnestii” (choć słowo „amnestia” brzmi jak ironia wobec niewinnych ofiar), tworzono na południu ZSRR armię polską [...].
źródło: NKJP: Jerzy Surdykowski: Duch Rzeczypospolitej, 2001
[...] recenzent [...] nie silił się już na ironię i przewrotne złośliwości.
źródło: NKJP: Mariusz Urbanek: Kisielewscy: Jan August, Zygmunt, Stefan, Wacek , 2006
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. ironia
ironie
D. ironii
ironii
neut ironij
char C. ironii
ironiom
B. ironię
ironie
N. ironią
ironiami
Ms. ironii
ironiach
W. ironio
ironie
Inne uwagi
Zwykle lp
-
łac. īrōnia
z gr. eirōneía