fakt II

I
  • mówiący przyznaje, że jest tak, jak zostało powiedziane, nawet jeśli można było nie sądzić, że tak jest
  • 1) Może wprowadzać komentowane zdanie za pomocą wyrażenia  że .
    2) Używane także samodzielnie dla potwierdzenia sądu wyrażonego w poprzedzającym zdaniu.

  • wykładnik potwierdzania prawdziwości sądu

  • Nie zapomnę, jak KTT napisał w którymś z felietonów, że zrobiło się mu słabo, gdy zajrzał do wnętrza otwartej podstacji telefonicznej. Fakt, drutów jest tam sporo.

    źródło: NKJP: Andrzej Urbańczyk: Dziękuję ci, Pacyfiku, 1985

    - Trochę się różnimy, fakt - przyznał, łyknąwszy. - Ja, dla przykładu, nie zwykłem chędożyć cudzych żon.

    źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Narrenturm, 2002

    I ciągnęła za sobą zapach też nieodparcie z wojskiem się kojarzący: gorzałki i zasypki do onuc, której jeźdźcy - fakt, że ukradkiem - niemowlęcą modą używali.

    źródło: NKJP: Artur Baniewicz: Smoczy pazur, 2003

    Adam zauważył Siwego od początku swego pobytu w Domu. Prawie dorosłego, a w jadalni siedzącego przy nich. Śpiącego we wspólnej sypialni - w najmniejszej, fakt, trzyłóżkowej izolatce (...).

    źródło: NKJP: Maria Borowa: Dominika znaczy niedziela, 1988

  • część mowy: komentarz metatekstowy

  • fakt, _
    w Zd. twierdz.
    szyk: zmienny: neutralna antepozycja względem zdania
    może być użyte parentetycznie wewnątrz zdania
  • Zob.  fakt I 

CHRONOLOGIZACJA:
Zob.  fakt I 
Data ostatniej modyfikacji: 26.02.2017