-
mówiący przyznaje, że jest tak, jak zostało powiedziane, nawet jeśli można było nie sądzić, że tak jest
-
1) Może wprowadzać komentowane zdanie za pomocą wyrażenia że.
2) Używane także samodzielnie dla potwierdzenia sądu wyrażonego w poprzedzającym zdaniu. -
wykładnik potwierdzania prawdziwości sądu
-
Nie zapomnę, jak KTT napisał w którymś z felietonów, że zrobiło się mu słabo, gdy zajrzał do wnętrza otwartej podstacji telefonicznej. Fakt, drutów jest tam sporo.
źródło: NKJP: Andrzej Urbańczyk: Dziękuję ci, Pacyfiku, 1985
- Trochę się różnimy, fakt - przyznał, łyknąwszy. - Ja, dla przykładu, nie zwykłem chędożyć cudzych żon.
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Narrenturm, 2002
I ciągnęła za sobą zapach też nieodparcie z wojskiem się kojarzący: gorzałki i zasypki do onuc, której jeźdźcy - fakt, że ukradkiem - niemowlęcą modą używali.
źródło: NKJP: Artur Baniewicz: Smoczy pazur, 2003
Adam zauważył Siwego od początku swego pobytu w Domu. Prawie dorosłego, a w jadalni siedzącego przy nich. Śpiącego we wspólnej sypialni - w najmniejszej, fakt, trzyłóżkowej izolatce (...).
źródło: NKJP: Maria Borowa: Dominika znaczy niedziela, 1988
-
część mowy: komentarz metatekstowy
-
fakt, _
w Zd. twierdz.
szyk: zmienny: neutralna antepozycja względem zdania
może być użyte parentetycznie wewnątrz zdania -
Zob. fakt I