wołacz - Wielki słownik języka polskiego PAN

Definicja

jęz. siódmy przypadek w odmianie rzeczowników, przymiotników, liczebników i zaimków, którego forma stanowi bezpośrednie zwrócenie się do adresata wypowiedzi

Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Język

Relacje znaczeniowe

hiperonimy:

przypadek

Połączenia

mianownik i wołacz
forma, końcówka wołacza; w funkcji wołacza

Cytaty

	Użycie w mianowniku końcówki wołacza -u obejmuje w gwarach małopolskich i wielkopolskich nazwy osobowe deminutywne zakończone na spółgłoskę miękką oraz -ch, np. Józiu, Stachu. źródło: NKJP: Maria Malec: Formy skrócone staropolskich imion dwuczłonowych oraz rodzime imiona odapelatywne nadawane jako imiona samodzielne w XX wieku, 2008
	[...] zakres wołacza we współczesnej polszczyźnie stale się kurczy. źródło: NKJP: Alicja Nagórko: Zarys gramatyki języka polskiego, 1996
	Nasz prezydent ma na imię Lechu. Imię to w tym właśnie brzmieniu jest klasycznym przykładem zastosowania wołacza w funkcji mianownika. źródło: NKJP: Jerzy Pilch: POBOŻNE ŻYCZENIA, Gazeta Wyborcza, 1993-06-11
	W wołaczu urabia się od szewca tradycyjne brzmienie szewcze (Pilnuj, szewcze, kopyta!). źródło: NKJP: Jan Miodek: JAK MÓWIMY, Gazeta Wyborcza - Magazyn,1998-12-11
	Nazwiska męskie jak Ciepły, Gruby, Wesoły deklinuje się tak, jak przymiotniki. W mianowniku liczby mnogiej oraz w wołaczu dopuszczana jest końcówka - „owie”. Może więc być: państwo Ciepli, lub Ciepłowie, państwo Weseli lub Wesołowie. źródło: NKJP: Tadeusz Samselski: Kłopoty z nazwiskami cz. I, Nakielski Czas, 2007-12-27

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	wołacz	wołacze
D.	wołacza	wołaczy
C.	wołaczowi	wołaczom
B.	wołacz	wołacze
N.	wołaczem	wołaczami
Ms.	wołaczu	wołaczach
W.	wołaczu	wołacze

Pochodzenie

Kalka łac. vocātīvus (od: vocāre 'wołać, wzywać; przywoływać'); por. wołać