-
1.
rzecz, osoba lub zwierzę, które zostały zgubione lub się zgubiły -
ATEMATYCZNY
-
- szukać zguby
- odnaleźć, odzyskać, znaleźć zgubę
-
Czy wiedział pan, do kogo należą rękawice, te, które pan znalazł w nocy? - Nie. Domyślałem się, że do któregoś z panów. - Dlaczego nie spytał pan od razu, czyja to zguba? - zdziwił się aspirant.
źródło: NKJP: Irena Matuszkiewicz: Czarna wdowa atakuje, 2009
- To nie mój bilet! - Nie?! - zdumiał się z głupia frant i zaczął szukać z zatroskaną miną. - Tu jest! - pomogłem mu, wskazując jego prawą kieszeń. Znalazł zgubę i nadąsany zwrócił mi ją.
źródło: NKJP: Arkady Fiedler: Nowa przygoda: Gwinea, 1962
[...]po kilku latach Bronisława Ś. ponownie zjawiła się pod Bochnią szukając zguby, czyli męża, który bez wyraźnej przyczyny oddalił się z domu i przepadł.
źródło: NKJP: Artur Drożdżak: Bigamista, Gazeta Krakowska, 2008-11-07
[...]konie uciekły dzień wcześniej z jednej ze wsi w sąsiedniej gminie Wróblew. Właściciele zgłosili się po zgubę, gdy tylko dowiedzieli się, gdzie zawędrowali ich podopieczni.
źródło: NKJP: (pg): Z końmi trzeba umieć rozmawiać, Dziennik Łódzki, 2005-09-26
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. zguba
zguby
D. zguby
zgub
C. zgubie
zgubom
B. zgubę
zguby
N. zgubą
zgubami
Ms. zgubie
zgubach
W. zgubo
zguby
-
Zob. gubić