kuratela - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

praw. nadzór nad jakąś osobą i jej majątkiem, ustanawiany przez sąd w sytuacji, w której dana osoba nie jest w stanie samodzielnie prowadzić swoich spraw ani podejmować decyzji wiążących prawnie

Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Prawo i łamanie prawa

sąd

Połączenia

kuratela sądowa
kuratela kuratora
opieka i kuratela, przysposobienie i kuratela
sprawować kuratelę

Cytaty

Ubezwłasnowolnienie częściowe może mieć zastosowanie w stosunku do osoby pełnoletniej, gdy stan zdrowia osoby chorej nie uzasadnia ubezwłasnowolnienia całkowitego, jednakże potrzebna jest pomoc do prowadzenia jej spraw. Dla takiej osoby sąd ustanawia kuratelę.

źródło: NKJP: Sławomir Dąblewski: Ubezwłasnowolnienie, Gazeta Ubezpieczeniowa, 2008-06-17

Katarzyna Wieteska kuratelę nad Anną i jej córką ma od maja tego roku (wtedy sąd ograniczył Annie prawa rodzicielskie). Pani kurator odwiedzała ten dom raz, dwa razy w tygodniu.

źródło: NKJP: Izabela Czuban: Potrzeba opieki, Słowo Polskie Gazeta Wrocławska, 2004-08-12

Organ państwowy, który ustanowił kuratora, przyzna mu na jego żądanie stosowne wynagrodzenie za sprawowanie kurateli. Wynagrodzenie pokrywa się z majątku osoby, dla której kurator jest ustanowiony, a jeżeli osoba ta nie ma majątku, wynagrodzenie pokrywa ten, na czyje żądanie kurator został ustanowiony.

źródło: NKJP: Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	kuratela	kuratele
D.	kurateli	kurateli

C.	kurateli	kuratelom
B.	kuratelę	kuratele
N.	kuratelą	kuratelami
Ms.	kurateli	kuratelach
W.	kuratelo	kuratele

Inne uwagi

Zwykle lp

Składnia

+

kuratela

+

(nad KIM/CZYM)

Pochodzenie

łac. śred. curatela 'opieka nad duszami'