kuratela - Wielki słownik języka polskiego PAN

3.

książk. sprawowanie urzędowej, państwowej lub administracyjnej kontroli nad na czymś

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Funkcjonowanie państwa

urzędy i ich funkcjonowanie

sowiecka kuratela
kuratela państwa, rządu, władzy
przejść pod kuratelę
pozostawać pod kuratelą

Zamek ten od wczesnego średniowiecza do XX wieku był we władaniu rodów węgierskich, chociaż Spisz był pod kuratelą starostów spiskich.

źródło: NKJP: Jolanta Flach: Pół wieku na zamku, Tygodnik Podhalański nr 17, 1999

W bagażu polskiego kolarza znaleziono hormon wzrostu. Zawodnik nie przyznał się do przemytu. [...] Na razie [...] znajduje się pod kuratelą sądową i ma zakaz opuszczania Francji.

źródło: NKJP: (MIM): Witaminy, a nie koks, Trybuna Śląska, 2004-01-16

Istotnie, w miarę gospodarczego usamodzielniania się wsi znosiła ona coraz mniej cierpliwie kuratelę urzędów włościańskich, zaniedbanie szkół i zabiegi rusyfikacyjne.

źródło: NKJP: Stefan Kieniewicz: Historia Polski 1795-1918, 1968

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	kuratela	kuratele
D.	kurateli	kurateli

C.	kurateli	kuratelom
B.	kuratelę	kuratele
N.	kuratelą	kuratelami
Ms.	kurateli	kuratelach
W.	kuratelo	kuratele

Inne uwagi

Zwykle lp

Składnia

	+	kuratela	+	KOGO/CZEGO
	+	kuratela	+	JAKA

Pochodzenie

łac. śred. curatela 'opieka nad duszami'