-
2.
jęz. wymiana głosek występująca w tematach i rdzeniach wyrazów pod wpływem sąsiedztwa fonetycznego lub morfologicznego -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język -
- alternacje samogłoskowe, spółgłoskowe
- alternacja spółgłosek
-
[...] przeciętny Polak posługuje się brzmieniem śmiali się - z „a”. - I bardzo dobrze, bo unika w ten sposób wymiany głoskowej „e” : „a” (śmieli się - śmiał się), która - jak każda alternacja - jest utrudnianiem sobie komunikacyjnego żywota.
źródło: NKJP: Jan Miodek: Rzecz o języku Wszyscy śmieli się..., Dziennik Zachodni, 2011-01-07
Końcówka -i-y wywołuje alternacje w spółgłoskowym wygłosie tematu, a czasem także sięgające głębiej wymiany samogłoskowe: wesoły - weseli (chłopcy), wesołe (dziewczyny) [...]
źródło: NKJP: Alicja Nagórko:Zarys gramatyki języka polskiego , 1996
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. alternacja
alternacje
D. alternacji
alternacji
neut alternacyj
char C. alternacji
alternacjom
B. alternację
alternacje
N. alternacją
alternacjami
Ms. alternacji
alternacjach
W. alternacjo
alternacje
-
łac. alternātiō 'wymienność, naprzemienność'