skonfrontować - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

praw. jednocześnie wezwać przed sąd lub prowadzącego śledztwo świadka albo świadków i oskarżonego w celu wyjaśnienia sprawy

[skonfrontować] lub [skąfrontować]

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Prawo i łamanie prawa

sąd

skonfrontować oskarżonego z kimś; skonfrontować oskarżonych, podejrzanych, pokrzywdzonych, świadków
skonfrontować z oskarżonym, z podejrzanym, z pokrzywdzonym, ze sprawcą, ze świadkiem

	Chcą przede wszystkim przeprowadzić badania DNA i jeszcze raz skonfrontować zawodnika z ofiarą gwałtu sprzed 4 lat. źródło: NKJP: R.Marut: Plama na złocie, Tygodnik Ciechanowski, 2005-03-04
	Jego wyjaśnienia różniły się też od tych, które złożyli dwaj inni współwłaściciele spółki [...], prokuratura zdecydowała się więc na skonfrontowanie podejrzanych. źródło: NKJP: (STRZ): Wie więcej, niż powiedział, Dziennik Polski, 2005-03-11
	Sprawa ma zostać wyjaśniona podczas śledztwa, podczas którego, m.in skonfrontowani zostaną świadkowie. źródło: NKJP: (jeta): Idą w zaparte, Dziennik Bałtycki, 2011
	Ponadto w tym okresie trzykrotnie przesłuchano podejrzanego W., dwukrotnie podejrzanego M., skonfrontowano ich ze sobą, przesłuchano troje świadków, zaś w dniu 16 lutego przeprowadzono 18 konfrontacji podejrzanego W. z pokrzywdzonymi. źródło: NKJP: Postanowienie z dnia 15 kwietnia 2004 r., WZ 28/04, Orzecznictwo Sądu Najwyższego, Izba Karna, 2004-04-15

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	skonfrontowałem +(e)m skonfrontował	skonfrontowałam +(e)m skonfrontowała	skonfrontowałom +(e)m skonfrontowało	skonfrontowaliśmy +(e)śmy skonfrontowali	skonfrontowałyśmy +(e)śmy skonfrontowały
2 os.	skonfrontowałeś +(e)ś skonfrontował	skonfrontowałaś +(e)ś skonfrontowała	skonfrontowałoś +(e)ś skonfrontowało	skonfrontowaliście +(e)ście skonfrontowali	skonfrontowałyście +(e)ście skonfrontowały
3 os.	skonfrontował	skonfrontowała	skonfrontowało	skonfrontowali	skonfrontowały

bezosobnik: skonfrontowano

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		skonfrontujmy
2 os.	skonfrontuj	skonfrontujcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	skonfrontowałbym bym skonfrontował	skonfrontowałabym bym skonfrontowała	skonfrontowałobym bym skonfrontowało	skonfrontowalibyśmy byśmy skonfrontowali	skonfrontowałybyśmy byśmy skonfrontowały
2 os.	skonfrontowałbyś byś skonfrontował	skonfrontowałabyś byś skonfrontowała	skonfrontowałobyś byś skonfrontowało	skonfrontowalibyście byście skonfrontowali	skonfrontowałybyście byście skonfrontowały
3 os.	skonfrontowałby by skonfrontował	skonfrontowałaby by skonfrontowała	skonfrontowałoby by skonfrontowało	skonfrontowaliby by skonfrontowali	skonfrontowałyby by skonfrontowały

bezosobnik: skonfrontowano by

bezokolicznik: skonfrontować

imiesłów przysłówkowy uprzedni: skonfrontowawszy

gerundium: skonfrontowanie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: skonfrontowany

odpowiednik aspektowy: konfrontować

+

skonfrontować

+

KOGO + (z KIM)

Od: konfrontować < niem. konfrontieren, fr. confronter, z wł. confrontare, najpierw o porównywaniu kopii z oryginałem>