gors

Większość męskich balangowiczów ubrana była w czarne garnitury, niektórzy wystąpili w smokingach. Kilku było we frakach, koszulach ze sztywnym gorsem i w lakierkach.

źródło: NKJP: Ryszard Sługocki: Na przekór i na bakier, 2008

Janin był w żałobie, a szeroka opaska na lewym ramieniu błękitnego frencza jedynie podkreślała skromne wyrafinowanie munduru, którego gorsu nie zakłócały żadne ozdóbki ani odznaczenia.

źródło: NKJP: Mirosław M. Bujko: Złoty pociąg, 2006

Przymarszczany gors wyszywany był gęsto perełkami, tak samo jak siatka przytrzymująca włosy. Na palcach lśniło kilka pierścieni, szyję otaczał misterny łańcuszek ozdobiony drogimi kamieniami.

źródło: NKJP: Ewa Białołęcka: Tkacz iluzji, 2004

Sabina do dzisiaj pamięta motyla z niebieskiej tafty, którego mama miała na gorsie sukienki.

źródło: NKJP: Andrzej Bart: Rewers: nowela filmowa, 2009

W ogromnym pokoju o ścianach wybitych czarną od starości boazerią, w którym nie było nic oprócz siedmiu skórzanych foteli i stosów starodruków ustawionych na biurku trzymetrowej długości, siedziało siedmiu mężczyzn. Wszyscy oni byli ubrani wieczorowo – we fraki, w których wycięciu błyszczały śnieżnobiałe gorsy.

źródło: NKJP: Marek Krajewski: Widma w mieście Breslau, 2005