bęben - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

instrument muzyczny, składający się z rezonansowego walca i naciągniętej na niego membrany, na którym gra się, uderzając pałkami lub dłońmi

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność artystyczna człowieka

muzyka

hiperonimy:

instrument

bęben afrykański, indiański, wojenny
bębny i bongosy, bębny i kotły, bębny i piszczałki, bębny i trąbki, bębny i werble
akompaniament, bicie, brzmienie, dźwięk, dudnienie, głos, grzmot, odgłos, rytm, takt, uderzenie bębna
dudnienie, gra na bębnie
głośne bębny
bębny biły na alarm, dudniły, grały, łomotały, umilkły, warczały, zabrzmiały, zagłuszały, zagrały
bić, dudnić, uderzać w bęben
grać, wybijać rytm na bębnie

	Ostry, jednostajny dźwięk fletu i bębna zagłuszał wszystko, nawet własne myśli. źródło: NKJP: Tadeusz Ruciński: Flet i dzieci szczurołapa, Wychowawca, nr 133, 2004
	Gwardziści weszli do Dabory szóstkami, maszerując w rytm bębna. źródło: NKJP: Tomasz Kołodziejczak: Krew i kamień, 2003
	Przesunęliśmy się w sam kąt, obok bębna orkiestry. źródło: NKJP: Jerzy Stawiński: Piszczyk, 1997
	Posłałem do Arasyba Wagurę z prośbą, by czarownik dudnił w bęben bezustannie i głuszył bicie Akawojów. źródło: NKJP: Arkady Fiedler: Orinoko, 1974
	Konstantyn uniósł rękę i bębny galerników zaczęły powoli bić, a ich dźwięk przypominał dalekie odgłosy burzy. źródło: NKJP: Max Gallo: Konstantyn Wielki Imperium Chrystusa, 2009

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m3

psł. *bǫbьnъ