rysy - Wielki słownik języka polskiego PAN

linie i poszczególne elementy twarzy, które będąc w określonym układzie, tworzą jej kontur i ogólny obraz

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Określenia fizyczności człowieka

wygląd

delikatne, drobne, łagodne; grube, ostre, wydatne, wyraziste, wyraźne; surowe, ściągnięte; dziecięce, kobiece, męskie; europejskie, mongolskie, negroidalne, orientalne, semickie, żydowskie; arystokratyczne, ciekawe, klasyczne, ładne, regularne, sympatyczne, szlachetne; nieregularne, pospolite, zdeformowane; znajome rysy
rysy twarzy; postaci
układ; podobieństwo; regularność, szlachetność rysów
twarz o jakichś rysach; kobieta, mężczyzn, postać o rysach (twarzy) kogoś/jakichś
rysy zgrubiały, wyostrzyły się; złagodniały; nadawały (komuś/czemuś) jakiś wygląd
mieć jakieś rysy; rozpoznawać; zacierać, zmienić rysy
nadawać rysom jakiś odcień (wyraz...)

	W pierwszej chwili nie mogłem rozpoznać rysów pod warstwą kurzu, ale owal wystającego policzka przemówił żywiej niż usta i oczy. Jurek, kolega szkolny, najlepszy towarzysz dawnych wagarów. źródło: NKJP: Jan Józef Szczepański: Polska jesień, 1955
	W Polsce się urodziła i mieszka, ale już na pierwszy rzut oka widać, że ma egzotyczne rysy. Jej tata jest Irakijczykiem [...]. źródło: NKJP: Justyna Janusz: W rozmiarze 36, Tygodnik Siedlecki, 2009-06-04
	Młodą, naprawdę bardzo piękną twarz okala, spadając na ramiona, biały delikatny koronkowy szal. Ta finezyjna biel podkreśla subtelność i piękno rysów księżniczki. źródło: NKJP: Elwira Kucharska: Siła przyciągania, czyli polskie losy, 2008
	[...] Stattler w jednej z kaplic katedry wawelskiej rysami Mickiewicza obdarzył św. Jana Chrzciciela [...]. źródło: NKJP: Jan Zieliński: Słowacki. SzatAnioł, 2009
	Swoją urodę pani Jadwiga zawdzięcza przede wszystkim pięknym, regularnym rysom twarzy. źródło: NKJP: Ewa Piłat: Posiwiała Wenus, Dziennik Polski, 2006-07-27

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: p3

+

rysy

+

(KOGO)

Od: rys , rysa .