stulić się - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	stuliłem się +(e)m się stulił	stuliłam się +(e)m się stuliła	stuliłom się +(e)m się stuliło	stuliliśmy się +(e)śmy się stulili	stuliłyśmy się +(e)śmy się stuliły
2 os.	stuliłeś się +(e)ś się stulił	stuliłaś się +(e)ś się stuliła	stuliłoś się +(e)ś się stuliło	stuliliście się +(e)ście się stulili	stuliłyście się +(e)ście się stuliły
3 os.	stulił się	stuliła się	stuliło się	stulili się	stuliły się

bezosobnik: stulono się

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		stulmy się
2 os.	stul się	stulcie się

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	stuliłbym się bym się stulił	stuliłabym się bym się stuliła	stuliłobym się bym się stuliło	stulilibyśmy się byśmy się stulili	stuliłybyśmy się byśmy się stuliły
2 os.	stuliłbyś się byś się stulił	stuliłabyś się byś się stuliła	stuliłobyś się byś się stuliło	stulilibyście się byście się stulili	stuliłybyście się byście się stuliły
3 os.	stuliłby się by się stulił	stuliłaby się by się stuliła	stuliłoby się by się stuliło	stuliliby się by się stulili	stuliłyby się by się stuliły

bezosobnik: stulono by się

bezokolicznik: stulić się

imiesłów przysłówkowy uprzedni: stuliwszy się

gerundium: stulenie się

rodzaj gramatyczny: dk

odpowiednik aspektowy: stulać się

Rz_pl

+

stulić się

+

Zob. stulić (się)