w imię
-
nadawca nazywa ideę lub osobę, do których się odwołuje i ze względu na które dzieje się to, o czym mowa
-
wykładnik relacji zależności
-
Patrzymy ze zgrozą, przerażeniem i zgorszeniem na to, co działo się w czasach inkwizycji czy wojny trzydziestoletniej - że w imię Jezusa ktoś kogoś torturował, skazywał na wygnanie czy zabijał.
źródło: NKJP: Mieczysław Maliński: Zamyślenia, 1998
Może tylko my - filozofowie - wierzyliśmy wciąż, że w imię wartości uniwersalnych i intelektualnej wolności lepiej jest koncentrować się na analizie idei niż na zmaganiach politycznych.
źródło: NKJP: Adam Michnik, Józef Tischner, Jacek Żakowski: Między Panem a Plebanem, 1995
Na tym polega ta ich moralność, w imię której prowadzą wojnę.
źródło: NKJP: Andrzej Szczypiorski: Początek, 1986
Bo granica między nieustępliwością w imię przepisów i dyscypliny a pospolitym chamstwem w niektórych przypadkach może wydawać się trudno uchwytna [...].
źródło: NKJP: Jarosław Józef Szczepański: Górnik polski, 2005
Konieczność propagandowego wspierania bieżącej polityki doprowadziła do powstania ponadczasowego utworu ożywiającego ducha rekonkwisty i wzywającego w jego imię do zaprzestania wewnętrznych waśni i sporów.
źródło: NKJP: Dariusz Piwowarczyk: Słynni rycerze Europy. Rycerze Chrystusa, 2007
-
część mowy: przyimek
-
w imię KOGO / CZEGO
w CZYJE imię
Rz. - osoba, ideaszyk: zewnętrzny: stały: antepozycja, Zaimek w interpozycji
wewnętrzny: stały