triumfalny

Czapski zajęty był swoim malarstwem, swoim odchodzeniem od życia, odchodzeniem od życia ludzi najbliższych. Ale wszelkie postępy wolności bardzo go cieszyły. Nie sądzę jednak, żeby po przyznaniu się Rosjan do Katynia odczuwał triumfalną radość.

źródło: NKJP: Marcin Piasecki: W stulecie urodzin Józefa Czapskiego, Gazeta Wyborcza, 1996-04-03

- Mam cię, bratku! - zabrzmiał jakiś triumfalny głos. - Złapałem cię na gorącym uczynku, Ringo! Taki młody, a już złodziejaszek samochodowy, co?

źródło: NKJP: Marta Tomaszewska: Zorro, załóż okulary!, 2001

Jeden z tajniaków pojawił się z triumfalną miną, bo na poddaszu, w pokoju Krzysztofa znalazł poniemiecką maszynę do pisania i ulotkę.

źródło: NKJP: Barbara Szczepuła: Lucky man, Dziennik Bałtycki, 2005-06-24

[...] dopadał mnie, gdzie się dało. Nagle miałem wykręconą boleśnie rękę, słyszałem nad sobą triumfalny chichot. Ukrywałem te moje poniżenia. Chciałem obronić się własnymi siłami. Ale każda próba oporu kończyła się większym bólem [...]

źródło: NKJP: Witold Zalewski: Pożegnanie twierdzy, 2000

[... ] w jego tryumfalnych okrzykach pojawiała się nuta osobliwej zaciętości,

źródło: NKJP: Jerzy Pilch: Aria poławiacza PINów, Polityka, 2002-12-21