mowa pozornie zależna

Głos narratora powieści skonstruowany jest jako mowa pozornie zależna, chwyt bardzo charakterystyczny dla stylistycznego warsztatu Żeromskiego, polegający na zatarciu granicy między zdystansowaną narracją w trzeciej osobie a monologiem wewnętrznym bohaterów. W ten sposób zewnętrzny, obiektywny punkt widzenia zlewa się z punktem widzenia postaci. [...] stajemy jako czytelnicy przed trudnym zadaniem oddzielenia w tekście tego, co pochodzi od narratora, od tego, co pochodzi od Ewy.

źródło: NKJP: Kazimiera Szczuka: Milczenie owieczek. Rzecz o aborcji, 2004

[...] dostrzega w pisarstwie Gojawiczyńskiej prądy właściwe Dwudziestoleciu: psychologizm, egzystencjalizm, naturalizm, zwracając jednocześnie uwagę na empatię narratora, posługującego się chętnie mową pozornie zależną oraz kobiecy język, punkt widzenia, wrażliwość, jako cechy warte podkreślenia.

źródło: NKJP: Inga Iwasiów: Gender dla średnio zaawansowanych. Wykłady szczecińskie, 2004

Ale kto tu naprawdę mówi? Costello? Czy może chwilowo trzecioosobowy narrator? Celowe zapewne użycie w opowieści mowy pozornie zależnej utrudnia rozwiązanie.

źródło: NKJP: Dariusz Czaja: Lekcje ciemności, 2009