za przeproszeniem - Wielki słownik języka polskiego PAN

używane, gdy mówimy o czymś, co może być dla rozmówcy nieprzyjemne lub w sposób, który może być uznany za nieprzyjemny

Najczęściej używane bez wypełnienia rzeczownikowego. Używane parentetycznie.

wykładnik funkcji grzecznościowej

	Musiałem. To by się za mną ciągnęło jak - za przeproszeniem - jakiś smród. źródło: NKJP: Igor Newerly: Pamiątka z Celulozy, 1952
	Nie sądziłeś chyba, że i my mamy swoich filozofów, są oni nawet w takich małych miasteczkach, w takiej, za przeproszeniem, dziurze. źródło: NKJP: Czesław Kuriata: Spowiedź pamięci, Próba światła, 1985
	Ktoś tu jadł, za przeproszeniem, jak świnia. Obrus zupełnie pobrudzony. źródło: NKJP: Maria Król-Fijewska: Stanowczo, łagodnie, bez lęku, 1992
	Nie wiem, czy lubi pan zimne nóżki? Nie tylko zimne, za przeproszeniem szanownej pani. źródło: NKJP: Andrzej Bart: Rewers : nowela filmowa, 2009

część mowy: komentarz metatekstowy

za przeproszeniem (_), _ w pierwszej pozycji nieobligatoryjny Rz. nazywający osobę, zwłaszcza na podstawie jej funkcji; w drugiej pozycji obligatoryjnie Zd. lub fraza
szyk: wewnętrzny: stały zewnętrzny: wobec frazy rzeczownikowej stały: antepozycja; wobec zdania/frazy: zmienny