prowokujący - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.b

świadczący o czyjejś chęci wywołania w jakiejś osobie silnych emocji i skłonienia jej do jakiejś formy niekontrolowanego zachowania

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

prowokujący uśmiech, uśmieszek; tytuł; sposób; prowokująca nazwa, prowokujące pytanie; czynniki prowokujące
prowokujący i kontrowersyjny

	Ma dwadzieścia kilka lat (jeśli więcej, to nie widać), figlarny uśmiech, zielony kostium ze złotymi guzikami, prowokujące spojrzenie, włosy blond do ramion, [...] źródło: NKJP: Wojciech Tochman: Opowiedz innym pismakom, Gazeta Wyborcza, 1998-01-30
	Jeżeli nie chcemy narazić się na niebezpieczeństwo, musimy unikać wychodzenia z domu wieczorem i nocą oraz prowokujących ubrań. źródło: NKJP: Marcin Gąsiorowski, Jacek Bomersbach: Broń się sama!, Gazeta Wrocławska, 2003-02-26
	Było za ciemno, by ustalić, czy miała w twarzy choć trochę zalotnego, prowokującego uśmiechu. źródło: NKJP: Artur Baniewicz: Kisuny, 2008
	Wizyta Havla w Krakowie wiąże się z cyklem spotkań pod hasłem „Dorwać Mistrza” organizowanych przez Wydawnictwo Znak. Nie bez powodu wybrany został taki prowokujący tytuł. źródło: NKJP: (MSZ): Tylko krótko, proszę, Gazeta Krakowska, 2007-08-06
	Kulisz się, narzucasz szlafrok i siedząc przed owalnym lustrem, nakładasz prowokujący makijaż, jaki podoba się bywalcom nocnych lokali. źródło: NKJP: Andrzej Zaniewski: Król Tanga, 1997

część mowy: przymiotnik

Stopień równy