de facto II

I
  • książk.  mówiący - o tym, o czym mowa, o czym można by sądzić, że prawdą jest to, co jest niezgodne z tym, co się stwierdza - mówi, że prawdą jest właśnie to, co mówi
  • komentarz przyrematyczny

  • [de fak-to]

  • wykładnik oceny prawdziwości sądu

  • Przecież cała ta memetyka stosowana opiera się de facto na psychomemetyce, tyle że przed Vassone nie znaliśmy jeszcze pojęć; lecz jedno zawiera drugie.

    źródło: NKJP: Jacek Dukaj: Czarne oceany, 2001

    Lecz dla Polski wciśniętej pomiędzy Sowiety i Trzecią Rzeszę — problem sprowadza się do odpowiedzi na pytanie: czy iść z Rosją, czy z Niemcami? Nie mieliśmy de facto ani wyboru, ani alternatywy.

    źródło: NKJP: Juliusz Mieroszewski: Finał klasycznej Europy, 1997

    Jeszcze bardziej poczuł się urażony powszechnym właściwie, choć nie organizowanym, ignorowaniem opublikowanych utworów przez wszystkie de facto rozgłośnie radiowe, o telewizji w ogóle już nie wspominając.

    źródło: NKJP: Roman Radoszewski: Czesław Niemen: kiedy się dziwić przestanę...: monografia artystyczna, 2004

    Giordano Bruno w swym zapale de facto uśmiercił Boga, uprzedzając tym o trzysta lat Fryderyka Nietzschego.

    źródło: NKJP: Edwin Bendyk: Zatruta studnia : rzecz o władzy i wolności, 2002

    Jeżeli de facto zrównuje się AK z UB, w zasadzie nie da się ustalić, kto strzelał w Kopalni „Wujek”: milicjanci do górników czy odwrotnie (...).

    źródło: NKJP: Maciej Zięba OP: Po szkodzie? Przed szkodą?: o Polsce, kapitalizmie i kontemplacji, 1996

  • część mowy: partykuła

  • de facto _
    ograniczenia zakresu użycia:
    nie: z partykułami implikującymi wiedzę lub niewiedzę mówiącego, nie:
    w Zd pyt. , nie w Zd rozk.
    szyk: zmienny: neutralna antepozycja
  • łac.

Data ostatniej modyfikacji: 26.02.2017