-
1.
książk. nadawca wskazuje miejsce w czasie lub przestrzeni, w stronę którego zmierza ten/to, o czym mowa -
wykładnik relacji przestrzennej i czasowej
-
(quasi)synonimy: do
-
Sala zabudowana była amfiteatralnie ustawionymi rzędami krzeseł i foteli, które łagodnie opadały ku dołowi, gdzie stał mały stolik.
źródło: NKJP: Stanisław Świderski: Słowa obcego, 1998
Trąbki, dziesiątki pozłacanych trąbek zwróconych ku przechodzącym.
źródło: NKJP: Mariusz Cieślik: Śmieszni kochankowie, 2004
Koncert dobroczynny miał się ku końcowi.
źródło: NKJP: Marek Krajewski: Koniec świata w Breslau, 2003
Przecież ma się ku jesieni, wkrótce mogą zacząć się przymrozki, będzie wiało przez dach...
źródło: NKJP: Maria Nurowska: Księżyc nad Zakopanem, 2006
To raczej te nowe, białe, czasem dwupiętrowe wyglądają jakoś pysznie i niestosownie w poziomym pejzażu, który całkiem naturalnie zmierza ku upadkowi, w zgodzie z prawami erozji - góry, drzewa, chaty.
źródło: NKJP: Andrzej Stasiuk: Opowieści galicyjskie, 1995
-
część mowy: przyimek
-
ku KOMU / CZEMU
Rz. - nazwa miejsca lub punktu w czasieszyk: stały: antepozycja -
psł. *kъ 'w kierunku, ku, do'