-
1.
przest. mówiący zastanawia się nad prawdziwością tego, co mówi -
W postaci cząstki przyłączanej łącznikiem ma silny odcień przestarzały i nie jest używany poza stylizacją literacką.
-
wykładnik niewiedzy
-
~barbarzyńca: słyszałem żeś mistrzem tutaj w układaniu wierszyków
~barbarzyńca: prawda li to?źródło: NKJP: 9 spotkanie - wiersz pt.: „Modlitwa Internautów”, Onet.pl - Rozmowy, 2001-11-08
Mam li i to między bajki włożyć?
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Chrzest ognia, 1996
Nieprzyjaciel świeci bielą w stojące na wachcie oczy: żagiel li to, znak kapitulacji, słabej konstytucji fizycznej, pułapka?
źródło: NKJP: Ignacy Karpowicz: Nowy kwiat cesarza (i Pszczoły), 2007
Oto wspaniałe budowle z dawnych epok - gotyckie, renesansowe, barokowe, wyglądały niczym najwspanialsze klejnoty, niczym najczystszej wody brylanty, rubiny, szafiry oprawne nie w kunsztownie obrobione złoto, ale w lichą miedź albo-li też i gorszy jeszcze metal.
źródło: NKJP: Andrzej Sarwa: Strzyga, 2006
-
część mowy: modyfikator deklaratywności
podklasa: operator wypowiedzeń pytajnych
-
li _
_-li
Zd. pyt. nierzadko o postaci: Rz. li toszyk: jako oddzielny wyraz: stały: po wyrazie akcentowanym, najczęściej druga pozycja w zdaniu
jako cząstka przyłączona: stały: po wyrazie akcentowanym przyłączony do niego łącznikiem -
psł. *li 'partykuła uwydatniająca, wzmacniająca i uogólniająca'