ciotunia

Cóż to, nie ma żadnej przyjaciółki? A ciotka? A stryj? Przecież ma ciotunię w Krakowie.

źródło: NKJP: Krystyna Berwińska: Con Amore, 1976

[...] Pan Bolesław, wpychając mi do kieszeni wiatrówki kopertę, szeptał: - Proszę, oddaj ten liścik swojej ciotuni, pani Hannie.

źródło: NKJP: Krystyna Uniechowska-Dembińska: Był pałac, 2008

Jego żoneczka, niezła zołza, przeniosła się do Niemiec, gdzie odnalazła forsiastą ciotunię.

źródło: NKJP: Ryszard Marek Groński: Marsz entuzjastów, 2007-04-21

Gdzieś pobierał jakieś nauki, przyjechał do stryja na wieś, gdzie wdał się w przelotne umizgi z podstarzałą ciotunią, nawiasem mówiąc, przez pewien czas myląc ją z młodziutką Zosią.

źródło: NKJP: Hajże na Soplicę!, Dziennik Polski, 1998-05-29

Ciotunie popatrywały na tę stołową międzypokoleniową fraternizację nieco krzywym i nieco zazdrosnym okiem, ponieważ przy „drugim” stole siedziały przecież nie tylko wujaszkowe córki, bratanice i siostrzenice, ale także ich młodziutkie, często powabne, koleżanki.

źródło: NKJP: Jolanta Wachowicz-Makowska: Świat zapamiętany, 2002