doświadczenie - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

umiejętności i wiedza zdobyte dzięki długiej pracy lub uczestniczeniu w różnych wydarzeniach

[dośfiatczenie], pot. [dośfiatczczenie]

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

wytwory działań intelektualnych człowieka

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

dyplomatyczne, historyczne, społeczne, zawodowe, życiowe; duże, małe, niewielkie; wieloletnie doświadczenie
doświadczenie w handlu, w grze, w polityce
brak doświadczenia; wymiana doświadczeń
nabyć doświadczenia
mieć, wykorzystać, wynieść, zdobyć, zyskać doświadczenie
dzielić się, wymieniać się doświadczeniami; dorównać komuś doświadczeniem

	Podpułkownik von Richthofen tłumaczył niepowodzenie akcji brakiem doświadczenia niemieckich lotników oraz niską jakością przyrządów celowniczych. źródło: NKJP: Krzysztof Rogucki: Bydgoska Guernica, Akant, 2009
	Zabieg polega na zniszczeniu cząsteczek barwnika przez wiązkę światła o odpowiednio dobranej długości. Wymaga to jednak bardzo dużego doświadczenia od lekarza i dobrego sprzętu. źródło: KWSJP: Andrzej Sankowski, Sławomir Łoń: Sztuka czy medycyna: przewodnik po chirurgii estetycznej, 1995
	Trzeba było ponadto wiele doświadczenia życiowego i historycznego, wiele dojrzałości, bardzo szerokich horyzontów, by obok racji własnej strony zrozumieć i uznać przeciwstawne racje drugiej. źródło: KWSJP: Zbigniew Załuski: Czterdzisty czwarty, 1968
	Każda depresja mija, to pan wie z własnego doświadczenia, i tak będzie tym razem. źródło: NKJP: Marek Jarosz: Déjà vu i inne opowiadania, 2003

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: n2

+

doświadczenie

+

w CZYM