absolutyzm oświecony
-
polit. w dawnej Europie: system rządów, w którym władzę sprawował jeden panujący monarcha, ale wprowadzał reformy usprawniające funkcjonowanie państwa w taki sposób, aby lepiej służyło społeczeństwu
-
Ms. lp wymawiany: [absolutyźmie oświeconym] lub [absolutyzmie oświeconym].
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Funkcjonowanie państwa
władza państwowa -
- władca, wyznawca absolutyzmu oświeconego
-
Obok jezuitów od władców absolutyzmu oświeconego najwięcej ucierpiały zakony kontemplacyjne. Ich klasztory likwidowano, uważając je za społecznie bezużyteczne.
źródło: NKJP: Daniel Olszewski: Dzieje chrześcijaństwa w zarysie, 1996
Sam Petain był z przekonania monarchistą i zwolennikiem oświeconego absolutyzmu, wszelką demokrację uważał za zgubną i dlatego uważał, że Francja jako kraj całkowicie pozbawiony dyscypliny nie ma żadnych szans w walce z Niemcami o silnej władzy.
źródło: NKJP: Andrzej Anonimus: Nie nadaje się, przecież to jeszcze szczeniak, 1999
Fryderyk Wilhelm II przyniósł im zaś absolutyzm oświecony - nakazy, zakazy i armię bezwzględnych urzędników. Burmistrz Samuel Geret, spodziewając się tego, na próżno prosił Warszawę o przysłanie wojska, dzięki któremu mógłby bronić się przed Prusakami, lub jeszcze lepiej - o wysłanie pieniędzy na zaciąg.
źródło: NKJP: Piotr Głuchowski: Toruń, Gazeta Wyborcza, 1998-10-02
Już wolę rodzaj absolutyzmu oświeconego, w którym wolność gospodarcza będzie szła w parze z ograniczeniem części swobód obywatelskich. W końcu i tak dzisiaj te swobody wynaturzają się w kierunku bezkarnego złodziejstwa, bezkarnego bicia, bezkarnego popełniania wielu innych przestępstw.
źródło: NKJP: ag: Trener potrzebny od zaraz, Trybuna Śląska, 2003-09-17
-
typ frazy: fraza rzeczownikowa
m3, odmienny: absolutyzm, oświecony
Zwykle lp