liczebnik zbiorowy - Wielki słownik języka polskiego PAN

Definicja

jęz. liczebnik wskazujący na to, ile jest osób, rzeczy i innych obiektów różnej płci, osobników młodych, zwłaszcza zwierząt, łączy się też z rzeczownikami, które występują tylko w liczbie mnogiej

Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Język

KATEGORIE FIZYCZNE

Ilość, liczby i liczenie

Cytaty

	Tak się dzieje w przypadku łączliwości z rzeczownikami typu plurale tantum, jak skrzypce, usta, które wymagają liczebnika zbiorowego: pięcioro skrzypiec, dwoje ust. Podobnie rzecz ma się z rzeczownikami nijakimi na -ę, jak imię, dziewczę, kurczę. źródło: NKJP: Alicja Nagórko: Zarys gramatyki języka polskiego, 1996
	Dwójka nie jest liczebnikiem zbiorowym, jeśli już to głównym. Zbiorowe w mianowniku mają końcówkę -oro (pięcioro) lub -oje (dwoje). źródło: NKJP: Internet
	Liczebnik zbiorowy łączy się z rzeczownikiem w dopełniaczu, z wyjątkiem form celownika i miejscownika. źródło: NKJP: Internet
	Zwykle łączą się z liczebnikami zbiorowymi (dwoje skrzypiec, troje drzwi). Nieraz liczebnik zbiorowy bywa też zastępowany tzw. „wykładnikiem miary”, np. jedne okulary - jedna para okularów. źródło: NKJP: Internet

Odmiana

typ frazy: fraza rzeczownikowa

m3, odmienny: liczebnik , zbiorowy