spontaniczność - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.a

cecha kogoś, kto robi coś bez wcześniejszego planu i przemyśleń, pod wpływem nagłego impulsu wewnętrznego

[spontaniczność]

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Stany psychiczne człowieka

zachowania emocjonalne

hiperonimy:

naturalność

niezwykła, olbrzymia, pełna; dziecięca, młodzieńcza; naturalna, pierwotna spontaniczność
spontaniczność dzieci
spontaniczność i luz, spontaniczność i naturalność, spontaniczność i radość, spontaniczność i szczerość, spontaniczność i żywiołowość; autentyczność i spontaniczność, świeżość i spontaniczność
brak spontaniczności
miejsce na spontaniczność
pozbawiony spontaniczności
docenić, tracić, zachowywać spontaniczność
stawiać na spontaniczność

	Po lekcji z właściwą sobie spontanicznością równoznaczną z brakiem taktu Dzidzia podeszła do niego i ruchem obrotowym drugiego palca zrobiła kółko na czole. źródło: NKJP: Zofia Chądzyńska: Przez ciebie, Drabie!, 1995
	[...] jest niebrzydka, często uśmiechnięta, a na zadawane pytania najczęściej odpowiada z wciąż dziecięcą spontanicznością i szczerością. źródło: NKJP: Tomasz Surdel: Tenis. Sylwetka Martiny Hingis, Gazeta Wyborcza, 1997-01-30
	Nie chciałbym nigdy utracić spontaniczności w tworzeniu muzyki. Kiedy zaczyna się za dużo myśleć i kombinować [...] pojawia się stres i artysta się spala. źródło: NKJP: Napędzają mnie lęki, Dziennik Polski, 2002-06-10
	W malarstwie dokładny, wręcz pedantyczny, dysponujący dobrą techniką i wysoką kulturą malarską, ale pozbawiony spontaniczności i fantazji. źródło: NKJP: Piotr Sarzyński: Przewodnik po rynku malarstwa, 1999

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

Inne uwagi

Zwykle lp

Od: spontaniczny