-
1.
osoba stosująca praktykę religijną polegającą na wyrzeczeniu się w życiu wszelkiego rodzaju przyjemności i wygód w celu osiągnięcia doskonałości lub zbawienia duszy -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Religia – kościół
osoby związane z religią i kościołem -
- średniowieczny; wędrowny; święty asceta
- mnich i asceta
- twarz ascety
-
Zło, które przyszły Budda dostrzegał wokół siebie, kazało mu szukać prawdy zdolnej uwolnić ludzi od cierpienia. Dlatego opuszcza ukradkiem pałac, porzuca rodzinę, ścina długie włosy, zdejmuje drogie szaty i klejnoty i w wieku 29 lat zaczyna radykalnie inne życie - wędrownego ascety.
źródło: NKJP: Adam Szostkiewicz: Wędrowcy prawdy, Polityka nr 2685, 2008-12-20
W Indiach mnisi przenosili się z miejsca na miejsce, zbierając jałmużnę i prowadząc życie ascetów.
źródło: NKJP: Agnieszka Kozyra: Filozofia zen, 2004
Był ascetą, nie jadał mięsa [...]. Przez długie lata mieszkał w [...] jaskiniach, spał na posłaniu z gałęzi i trawy, siedział na kamieniach, uprawiał mały ogródek z najprostszymi warzywami, sam mełł ziarna na chleb, tkał ubrania z lnu, używał pieca chlebowego wykutego w skale.
źródło: NKJP: Anna Bolecka: Uwiedzeni, 2009
Wielu późniejszych ascetów [...] twierdziło zgodnie, że nic tak dobrze nie nastraja do życia, jak uważny namysł nad sensem spraw ostatecznych.
źródło: NKJP: Dariusz Czaja: Lekcje ciemności, 2009
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. asceta
asceci
ndepr ascety
depr D. ascety
ascetów
C. ascecie
ascetom
B. ascetę
ascetów
N. ascetą
ascetami
Ms. ascecie
ascetach
W. asceto
asceci
ndepr ascety
depr -
łac. kośc. ascēta
z gr. askētḗs 'ćwiczący się'