abominacja

Nawet jeśli to przeczulenie, to nic na to nie poradzę, że z abominacją reaguję na wesołe obrzydliwości - takie jak wstępna sekwencja klozetowa na bagnach czy kilka jeszcze mało smacznych żartów „fizjologicznych”.

źródło: NKJP: „Shrek”, Dziennik Polski, 2001-08-24

[...] nabrałem takiej abominacji do wszelkiej polityki, że o historii czysto politycznej jakoś niesporo mi pisać.

źródło: NKJP: Jaroslaw2 Krawczyk: Prawnik i pięść, Gazeta Wyborcza, 1995-12-08

Dziś niechęć do „Wiadomości Kulturalnych” jest zarówno pochodną myśli, że a nuż tygodnik tego typu jest już anachronizmem, jak odruchem abominacji wobec składu personalnego oraz trybu powołania gazety.

źródło: NKJP: Tadeusz Nyczek: Kultura i schizofrenia, Gazeta Wyborcza, 1994-08-20

Krytyk mówił swobodnie o swoich wrażeniach i reakcjach, mówił od siebie, w swoim języku, całkowicie niezależnym od języka dzieła — zarówno wówczas, gdy budziło ono zachwyt, jak i wtedy, gdy wywoływało niechęć czy wręcz abominację.

źródło: NKJP: Michał Głowiński: Ekspresja i empatia, 1997

Monarcha Europejczyk władał setkami tysięcy panów Pasków. Na szczęście nie mogli oni znać spisywanych dla potomności pamiętników Poniatowskiego, w których wyraża się z najwyższą abominacją o prowincjonalnej szlachcie.

źródło: NKJP: Janusz Tazbir: Silva rerum historicarum, 2002